Dünya bir anda dönmeyi bırakırsa, gezegenin yüzeyinin çoğu için çok büyük bir felaket olurdu. Hissetmesek de, hepimiz dönerken gezegenle birlikte hareket ediyoruz; Ekvatorda bu, saatte yaklaşık 1.609 km hıza çıkıyor. Gezegeni aniden durdurursanız, üzerinde oturan her şey doğuya doğru uçar. İnsanların, evlerin, ağaçların, kayaların ve daha fazlasının saatte yüzlerce km hızla yana doğru fırlatıldığını hayal edin. Sonrasında, hala neredeyse gezegen kadar hızlı dönen yüksek hızlı rüzgarlar, yüzeyi temizlerdi.

Yavaşlama daha kademeli olarak gerçekleşseydi, etkiler yine de dramatik olacak, ancak daha uzun bir süre boyunca ortaya çıkacaktı. Fark edebileceğimiz ilk şey, Güneş'in artık bir gün boyunca gökyüzünde dolaşmıyor olmasıdır. Güneş'in görünürdeki hareketi, Dünya'nın dönüşünden gelir, yani eğer gezegen durağan olsaydı, tek bir günün yarım yıl sürmesine neden olurdu (yine de bazı çok uzun süreli gün batımlarını dört gözle bekleyebilirdik).

Alışkın olduğumuz 24 saatlik günler olmasaydı, biyolojik sirkadiyen ritimler tamamen geçersiz hale gelirdi. Vücudumuza ne zaman uyuyacağını ve ne zaman uyanacağını söyleyen ritmik hücresel süreçler, kısmen güneş ışığının işlev görmesi için yapılan düzenli değişikliklere bağlıdır. Arılardan ağaçlara kadar dünyadaki birçok canlı, yaşamlarını sürdürmek için sirkadiyen ritimlere güveniyor. Bu döngüleri değiştirmek normal davranış kalıplarını altüst edebilir.

Dünya üzerindeki atmosferik modeller de gezegenin dönüşüne bağlıdır. Gezegen dönmeyi durdurursa, hava akımlarının hareket etme şeklini büyük ölçüde değiştirirdi (1.600 km/saat rüzgarlar söndükten sonra). Bugün gördüğümüz rüzgâr modelleri, dünya çapında yağışların ve sıcaklıkların artırılmasında önemli bir rol oynuyor. Hava akımlarındaki herhangi bir değişiklik, örneğin ormanların şu anda bulunduğu yerlerde çöllerin çiçek açmasına veya donmuş tundranın yaşanabilir hale gelmesine neden olabilir. İklim değişikliği küresel hava modellerini değiştirdikçe, çok daha küçük ölçekte de olsa benzer bir şeyi şimdiden görüyoruz. Sonuçlar, belirli ortamlara bağlı organizmalar için felaket olabilir.

Dönmeyen bir Dünya aynı zamanda kasırgaların sonu anlamına da gelir. Dönen devasa fırtınalar, gezegenin dönüşünden kaynaklanan Coriolis kuvvetleri tarafından oluşturulur. Büyüyen bir fırtınanın alçak basınç alanına çekilen rüzgarlar kuzey yarımkürede saat yönünün tersine ve güney yarımkürede saat yönünde döndürülerek bir kasırgayı tanımlayan spiral çizgiler ve merkezi göz ortaya çıkar. Bu süreç, fırtınaların bu kadar güçlü büyümesinin bir nedenidir – bu yüzden onları kesmek, gezegenin dönüşünü durdurmanın nadir faydalarından biri olabilir.

Ancak hareketsiz bir gezegen aynı zamanda manyetik alanımızın sonu anlamına da gelebilir. Bilim adamları kesin mekanizmalar konusunda hala belirsizlikler olsa da, manyetik alanın Dünya'nın sıvı metal çekirdeğinin hareketleri tarafından yaratıldığını düşünüyor. Bilim adamları buna dinamo diyorlar ve sonuç, gezegenin etrafında kıvrılan görünmez manyetik alan çizgilerinden oluşan bir ağ. Bu alanı kaybetmenin etkileri, artık pusula ile gezinememekten çok daha kötü olacaktır. Dünyanın manyetik alanı, diğer şeylerin yanı sıra bizi kozmik ışınlardan ve Güneş'ten gelen elektromanyetik fırtınalardan korur. Kesinlikle bağlı kalmak isteyeceğimiz bir şey.

Sonsuz günün gezegenleri

Bildiğimiz kadarıyla, hiç dönmeyen gezegen yok. Gezegenleri ve diğer gök cisimlerini oluşturan süreçler doğal olarak dönme ile sonuçlanır, bu da tüm dünyaların baştan beri döndüğü anlamına gelir. Ancak dönmeyen bazı gezegenler var, astronomların gelgit kilitlemesi dediği bir şey. Bunlar, yıldızlarına her zaman aynı yüzü gösteren, kalıcı gece ve gündüz yanlarıyla sonuçlanan dünyalardır. Gezegenler ve yıldızları arasındaki yerçekimi etkileşimleri, bir gezegenin dönme hızını yavaş yavaş, yörünge dönemiyle tam olarak eşleşene kadar yavaşlatabilir.

Ay, gelgit kilitlemesine iyi bir örnektir. Gökyüzünün neresinde olursa olsun veya hangi aşamada olursa olsun, Ay'ın yalnızca bir tarafını görüyoruz, çünkü gelgitte Dünya'ya kilitlendi. Aynı durum muhtemelen birçok dış gezegende, özellikle de yerçekiminin daha güçlü olduğu yıldızlarına yakın olanlarda meydana gelir.

Bu gezegenler uç yerler gibi görünse de – bir tarafı donmuş, diğer tarafı pişmiş – bazı bilim adamları hayatın orada hâlâ bir yol bulabileceğini öne sürdüler. Bazı gökbilimciler, dünya dışı yaşamın, günün geceye dönüştüğü yerin yakınında, gelgitle kilitlenmiş dünyaların alacakaranlık bölgesinde mutlu bir ortam bulabileceğini düşünüyor. Diğerleri, eğer gezegende yeterli ısı yayılabilirse, atmosferik dolaşımın gelgitle kilitlenmiş bazı dünyaları her yerde ılıman tutabileceğini teorileştirdi.

Dünya'nın Güneş'e gelgitler halinde kilitlenmesi pek olası değildir – bunun gerçekleşmesi için çok uzaktayız. Ve gezegenimizin dönüşü çok az yavaşlasa da (her yüzyılda bir gün yaklaşık 1,7 milisaniye daha uzun sürüyor), gezegenimiz asla dönmeyi tamamen durdurmamalıdır. Bu minnettar olunacak bir şey.