Görmeden sevmek, dokunmadan hissetmeyi öğrenmektir.
Sevmek aslında insanı hayata bağlayan ve hayatta kalmasını sağlayan en önemli besin gibidir sanki. Sevgiyi görmeye bağlamak, sevgiyi maddeleştirmek anlamına gelmiyor mu?
Gördüğünü seviyor olmak, herhalde sevmek değil de hoşlanmak olmalı diyorum. Çünkü görerek sevmek, işin içine nefsinizi katıyor olur ki, bunun da gerçek sevgi olduğunu söylemek iddiadan öteye gidemez. Çünkü sevgi gönül işidir, gözün işi görmektir.
Bir düşünsenize. İnsan gözüyle görmediği, dokunamadığı birini ya da bir şeyi nasıl sevebilir? İşte sevginin gücü veya sevenin marifeti buradadır. Gördüğünü herkes sevebilir. Gözüyle gördüğü onun sevgisinin delili ve ispatıdır. Onu gördüğünde, "işte bu benim sevdiğim" der.
Çünkü sevdiğini gözlerine hapsetmiştir ve gözlerinde yaşatır. Ama görmeden sevmek, bütün kalbiyle bağlanmak, varlığından mutlu olmak, dokunmadan hissetmek, yakınında olmamasına rağmen onu en yakınında yani kalbinde yaşatmaktır. Öyle ya, sevmek gözde değil yürektedir.
"Sevebilmem için gözümle görmem gerek" diyenlerin kalplerinin çürümüş olduğunu sanıyorum. Sevgiyi o kadar maddeleştirmişler ki; beklemenin, özlemenin, sabretmenin ne demek olduğunu bile bilmiyorlar ve bu duyguların anlamlarının hazzından uzak yaşıyorlar.
Belki yıllarca görmeden yaşatacaksın kalbinde bazı şeyleri. Belki de yıllarca aynı güneşin altında olmakla gönlünü avutacak, sesini bile duyamayacaksın. Ama bileceksin ki, dünyanın bir yerinde 'O' var ve yaşıyor. Gidip göremesen de gidip görmüş gibi yüreğinin en derininde hissedeceksin ve her şeye rağmen seveceksin ki, sevgin sonsuz olacak.
Görmeden sevmek, kimilerine göre imkânsız, kimilerine göre saçmalık. Yani görmeden sevmek diye bir şey olamaz. Peki, insanların sevgiyi bedene kilitlemelerinin nedeni ne? Sevgi beden için midir? İnsanlar bedene mi âşık olur?
Ne yazık ki günümüzde insanlar beden endeksli olup, aşk veya sevgiden uzak türden bir birliktelik yaşıyorlar. Acaba bu birliktelikler, kısa süre sonra gelecek ayrılığın ilk adımları mıdır?
Sevgi; kendinden çok O'nu düşünmektir. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanmaktır görmeden sevmek. İmkansızlığın içinde ve yokluğun acı nefesinde AŞK'ı soluyan iki yürek olmaktır görmeden sevmek.
Her gülümsemesinde gecekondu pencerelerinde çiçek açmaktır, yüreğinde yaşatıyor olmaktır ve ruhunu sevmektir. Her zaman veren olmaktır, mutlu eden olmaktır, yüzündeki tebessümün sebebi olmaktır, dualarının içinde olmaktır, yüreğinin en özel yerinde olmaktır... BEN yerine SEN diyebilmektir sevgi. Sevgi; fiziki güzelliğe değil de, ruha beslenirse adı AŞK olur. Adı AŞK olan sevgi ise yüreğini yüreğinin içinde taşımaktır, canını canına eş tutmaktır.
O zaman görmeye ne hacet. Her an yanındasın ya...
