İnsanların yanlarında babaları olmadan da büyüyüp gelişebilecekleri doğru olsa da, yanında babası olanların hayatta daha çok ve daha iyi fırsatlara sahip olduğu da bir gerçektir.
Birçok çocuk dünyada babalarının varlığı olmadan büyüyor. Hatta özellikle Latin Amerika ülkelerinde çocuklarını terk eden babaların sayısı son derece yüksek. Bazıları için bu, işsizlik ve yoksulluk gibi sosyal sorunlardan kaynaklanmaktadır. Diğerleri için en önemli faktör kültürdür. Nitekim, bazı kültürlerde babanın terk etmesi nispeten normal bir şey olarak görülmektedir.
Özellikle ergenlik dönemindeki planlanmamış gebelikler ile çocuklarını terk eden babalar arasında güçlü bir ilişki olduğu görülmektedir. Maço davranış kalıpları da eklendiğinde bu, birçok erkeğin bir çocuğu terk etmeyi olumsuz olarak görmediği anlamına gelir.
İnsanların yanlarında babaları olmadan da büyüyüp gelişebilecekleri doğru olsa da, yanında babası olanların hayatta daha çok ve daha iyi fırsatlara sahip olduğu da bir gerçektir. Babanın yokluğunun çocuk üzerinde bir yük haline geldiği ve onlar üzerinde gerçekten zararlı etkileri olduğu durumlar da vardır.
Neden bir babaya ve bir anneye ihtiyacımız var?
Psikanaliz, anne sevgisinin tam ve kapsayıcı olduğunu varsayar. Annenin bebeğinin yaşamı üzerinde küresel bir etkisi vardır. O, çocuğunun her şeyidir. Büyük küçük demeden, önemli, önemsiz her şeyi etkiler. O, çocuğun içinde büyüdüğü tüm çevre, evrendir. Anneye bağımlılık yaşamın başlangıcında mutlaktır.
Bir anne ve çocuğu arasındaki güçlü bağ, kalıcı olma eğilimindedir. Aslında çocuk her konuda kendisine bağlı olduğunu bilir ve onun bilgisine boyun eğer. Ayrıca, sevgisi koşulsuzdur ve bu küçük olana güvenlik sağlar.
Bazıları da bir babası olduğu için şanslıdır. Bu onlara annelerinin ötesine geçen bir dünya verir. Aslında baba, annenin üzerinde tam kontrole sahip olmadığı farklı bir evrendir. Gerçeğin diğer yüzüdür. Anne ve çocuk arasındaki mutlak bağımlılık ilişkisini modüle eden bir üçüncü taraf.
Farklı terk etme biçimleri
Bir çocukla birlikte olmanın birçok yolu olduğu gibi, onları terk etmenin de farklı yolları vardır. Terk eden baba, temel olarak, çocuğunu büyütmek için anneyi fiziksel ve psikolojik olarak yalnız bırakan kişidir. Ekonomik durumu, ev işlerini görmezden gelir ve çocuğa ne olduğu umurunda olmaz.
Fiziksel olarak değil de duygusal olarak ayrılanlar da var. Çocuklarının annenin sorumluluğu olduğunu düşünürler. Bu babalar fiziksel olarak oradalardır, ancak çocuklarını büyütmek için herhangi bir sorumlulukları olduğuna inanmıyorlardır. Onlarla konuşmazlar, onlarla vakit geçirmezler ve hayatlarının nasıl gittiğine dair hiçbir fikirleri yoktur. Kendilerini sadece, zaman zaman faturaları ödemek ve ara sıra alışveriş yapmakla sınırlarlar. Aslında, küçüklerle hiç etkileşime girmezler.
Duygusal olarak değil ama fiziksel olarak ayrılanlar da var. Başka bir aile kurmuş olabilirler veya başka bir yere taşınmış olabilirler. Ancak yine de çocuklarına neler olduğunun farkında olmaya çalışırlar. Hiçbir zaman istedikleri kadar vakit geçiremezler ama çocuklarını akıllarında ve kalplerinde tutarlar.
Terk etmenin farklı sonuçları
Her terk etme türü kendi sonuçlarını doğurur. Babanın tamamen yokluğunda, sonuçlar ciddi ile aşırı ciddi arasında değişir. Baba figürünün yerine biri geçerse etkisi daha az olacaktır. Bununla birlikte, geriye yalnızca bir boşluk kalırsa, bu yokluğun yankıları muhtemelen çocuk için yıkıcı olmaktan başka bir şey olmayacaktır.
Anne-çocuk denkleminde üçüncü bir taraf olmadığı için çocuğun bireyselleşmesi son derece zor olacaktır. Muhtemelen keşfetmekte ve ufuklarını genişletmede ve yeteneklerine güvenmede zorlanacaklar. Ayrıca, kendilerini sürekli dışlanmış ve duygusal olarak yoksun hissedeceklerdir. Annenin 'aynı anda hem baba hem anne' olması önemli değil. Çünkü onun varlığı, çocuğun her zaman ihtiyaç duyacağı kayıp babanın yerini asla tutmayacaktır.
Babaları tarafından terk edilen çocuklar, dünyaya ve gerçeklere uyum sağlamakta çok daha zorlanır. Ayrıca derin bağlanma korkusu geliştirmeleri muhtemeldir. Ayrıca, erkek çocuklar da çocuklarını terk etmek için büyüyebilirler. Öte yandan, kızlar söz konusu olduğunda, ya erkeklere güvenmezler ya da onlara çok fazla güvenirler, böylece üstesinden gelmek istedikleri terk edilme deneyimlerini tekrar ederler.
Terk etme kısmi olduğunda, sonuçlar daha az belirgindir. Aynı özellikler ortaya çıkar, ancak bunlar nüanslı ve bir dereceye kadar seyreltilmiş durumdadır. Yine de durum ne olursa olsun, babanın yokluğu, özellikle yaşamın ilk yıllarında derin bir duygusal yara açar. Üstelik kayıpları hiçbir zaman giderilemeyecek ve kaybolmaları çocuğun hayatından asla silinmeyecektir.
Araştırma ne diyor?
Arvelo (2002) tarafından yapılan araştırmaya göre, babanın terk etmiş olması erkek çocuklarda daha yoğun duygusal, bilişsel ve dil sorunu ile ilişkilidir. Görünüşe göre bu sorunlar, evde bir erkek rol modelinin olmamasının cinsiyet nedeniyle erkekleri daha fazla etkilediği kimlik süreçleriyle ilgili.
Yazar ayrıca , okula gitmeyen babaların çocuklarında "düşük okul performansı, aşırıya kaçan davranışlar, depresyon, okul sorunları, sık yalan söyleme, isyan ve iletişim güçlükleri" görüldüğüne dikkat çekiyor.
Meksika Ulusal Özerk Üniversitesi'nden Laura Evelia Torres ve arkadaşlarına (2011)göre, babanın rolü önemlidir çünkü onun figürü meydan okumalar getirir. Gerçekten de Torres ve ekibi, erkek ebeveynlerin çocukları için daha fazla imtihan oluşturduğunu iddia ediyor. Bu, çocukların daha çok denemeye ve böylece yeni yollar boyunca seyahat etme ve yeni bakış açıları benimseme olasılığını açmaya meyilli olduğu anlamına gelir.
Araştırmalarının sonuçları, anneler çocuklarını desteklerken, babaların onların potansiyellerini geliştirmelerini, onlara zorluklar sunmalarını ve bir başarı duygusu geliştirmelerini isteyen kişiler olduğunu teyit etmektedir. Bu daha sonra diğer faaliyetlere aktarılır.
- ALINTI -
|
