Tolstoy küçük oğlunu kaybetmesinin ardından kendine yeni bir alışkanlık ediniyor; bisiklet sürmek. Günlük işlerini bitirdikten sonra, insanların bakışlarına aldırmadan sıklıkla bisiklet sürüyor. Bisiklet sürerken yüzünde güçlü ve odaklanmış bir ifade oluyor. Bir nevi meditasyon gibi. Bunun anlamını kolayca görebiliyoruz. Bunun için, Einstein'in güzel ve anlamlı bir cümlesi var:

Peki, öğrenmeyi ne zaman durdururuz gerçekten ? Belki, mezun olduktan sonra,belki de kariyerimizde istediğimiz noktaya ulaştıktan sonra. İlerleyen yaşlarla birlikte öğrenmeyi ya azaltıyoruz ya da erteliyoruz. Oysa, yeni şeyler öğrenmek beyni ''aktif'' ve ''keskin'' tutmak için gereklidir.

Gerçek şu ki, yeni bir şeyle karşılaştığımızda her zaman yeni nöronlar oluşturuyoruz. Çocuklar, her şeyi bilmek arzusu ve merakı ile yeni beceriler kazanmaya açık hale geliyorlar. O halde, biz zamanla içimizdeki merakı mı kaybediyoruz ?

Yetişkin birinin öğrenmesinde en büyük engeli, ''bu yaştan sonra verimli bir şekilde öğrenemeyeceğimiz zaten'' zihniyetinden çıkmaktır. 90 yaşındaki bir kadının, ''60 yaşında keman çalmaya başlasam 30 senedir keman çalıyor olurdum'' düşüncesi de bu zihniyete güzel bir tepki.

Çok sevdiğim ve tekrar tekrar izlediğim 1993 yapımı bir film var; ''Bugün Aslında Dündü.'' Her gün, aynı günü yaşayan bir adam ve asla yarının olmadığı, gelmediği zamanların anlatıldığı çok güzel mesajlar içeren bir film. Ve film ilerledikçe, eski günlerin aksine daha çok öğreniyor, daha cesaretli ve daha meraklı bir adama dönüşüyor. Bu örnekteki gibi bir filmin, gerçek olmasına değil de kalıplaşmış düşüncelerimizden sıyrılmaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum.

Yeni bir şey öğrenmek için asla geç değil. Bahsettiğim sadece büyük bir şey değil. Gerçekten sizin için yeni bir şeyden bahsediyorum. Dünyayı görme ve anlama şeklinizi değiştirebilecek ve sizi tamamen yeni bir yola yönlendirecek bir şey. ''O'' her neyse, hangi yaşta olursanız olun, onu mutlaka bulun.